Yarış Sonrası

Atadan Anaya Saygı Koşusu, ödülü olmaması sebebiyle profesyonel koşucuların tercih etmediği, çoklukla her gün 3-5km jogging yapanların katıldığı bir halk koşusu. Amaç fazla kategori açmak sureti ile mümkün olduğunca çok katılımcıya dereceye girme şansı vererek insanları motive etmek ve spora teşvik etmek.

Hala son 4k yarışında aldığım birincilik madalyasını hazmedememiş bir şekilde dolanıyorum ortalıkta. İnternette dereceler açıklandı bugün. Topu topu 20 dakika sürmüş yarışta ikinciyle aramda 8-10 dakikalık bir fark mı bekliyordum bilemiyorum, dereceme rağmen çıkardığım işle pek hava atasım kalmadı.

Ben kendimle olan mücadelemle gururlanırken, derecemden değil sadece çabamdan dolayı tebrik edilmeyi beklerken birilerinin kategori sayısı ile alay etmesi, herkese bir ödülün verildiği anaokulu müsamereleri ile mukayese etmesi; yarı maraton antrenmanımı ilk kez 6 pace in altında bir hızla bitirmemle gururlanırken, hayatında 100mt mesafeyi koşarak kat etmemiş birinden “çok yavaş değil mi?” tepkisini almak kadar sıkıcı.

Bir kaç gün önce kürsüde ki denetlenemeyen sırıtışımı görünce kendim için hazımsız koşucu demiştim. Benden daha çok hiç bir şey, belki de sırf bu nedenle benden daha çok hazımsız insanların varlığı bugün beni rahatlatıyor.

İyi ki, derece kaygım olmadığından, hızın ön plana çıktığı bu tür yarışlara katılmayı reddetmişken, bu yarışa katılmamın tecrübe olacağını söyleyerek beni motive eden arkadaşlarım var. İyi ki, spora uzun süre ara verdiği halde, kendi heyecanımla bu yarışa katılması için motive ettiğim arkadaşlarım var. İyi ki, çevremde sporu seven, her şeyden önce kendisiyle mücadele eden, birbirine destek olan, yorgunluğundan keyif alan, alnından akan terle motive olan, kalbi dakikada 170 atarken benimle aynı heyecanı paylaşan arkadaşlarım var.