Ekim ortasında İstanbul’da yapılacak olan Avrasya maratonuna katılacağım. Tabi ki iddiam falan yok. Amaç, yolun orta yerine yığılmadan, kendimden ve tabi ki diğer tüm koşanlardan, özelikle benden daha hızlı olanlardan nefret etmeme sebep olacak bir basiretsizlik yaşamadan 15 km yi tamamlamak. Hız falan bize göre şeyler değil. Ana düstur rezil olmamak.
Bu koşuya hazırlık amacıyla ilk uzun mesafe denemelerimi Datça, Palamutbükü- Hayıtbükü yolu üzerinde yapıyorum. Manzaranın güzelliğinden midir, tatil havasından mıdır bilinmez ne rahat koşuyorum o yokuşları! Sadece uzun mesafe değil aynı zamanda yokuş antrenmanı da yaptığımı düşünüp havaya giriyorum, İzmir’e dönünce düz yolda çok daha tempolu koşacağımın hayallerini kuruyorum.
İlk hayal kırıklığım 2 haftadır koştuğum mesafenin 20 değil 18 km olduğunu fark etmem oluyor. Bu durum hem sandığım kadar uzun mesafe kat etmediğim, hem de 5,36 değil 6,16 pace ile koştuğum, dolayısı ile koşucuların yüz karası olduğum anlamına geliyor. Moralim o kadar bozuluyor ki bundan sonra datçada koştuğum en uzun mesafe 14km yi geçmiyor. (tabi bu ölçüm doğru ise!)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder