Aceminin Maraton Hazirligi

2012 Runtalya maratonu son 6 ay içinde katılmayı planladığım ikinci maraton. Kasım 2011 de ki Atina maratonu düşümden bacağımda ki ağrılar yüzünden yarışa 1 ay kala vazgeçiyorum.  Ekim ayında koşudan uzak kalmak ağrılarımı tamamen geçiriyor. Uzun koşulardan sonra 24 saatten fazla sürmeyen hafif kasılmaları ve ağır aksak yürümeme sebep olan sızlamaları saymazsak şimdilik bir sakatlık söz konusu değil.

Sakatlık sırasında antrenman yaparken, sağlamken sırf canim istemediği için atladığım antrenmanlara çok hayıflanmıştım. Runtalya maratonuna hazırlanırken çok temkinli gidiyorum. Sakatlığın tekrar ortaya çıkmaması için haftada sadece 3 koşu veren First un “run less, run faster” programını uygulamaya karar veriyorum. Koşu programı haftada bir gün interval, bir gün tempo çalışması üçüncü gün ise uzun koşu veriyor. Aralarda ki günde recovery amaçlı kısa, düşük tempolu koşular yapmak size kalmış. Ben, yarışa 1 ay kala yine bir sakatlık riskiyle karşılaşmamak için boş günleri koşu yerine bisiklet ve yüzme ile destekliyorum.

Yarışlara katılmaya başlayalı 1,5 yıl olmuşken hala hızlı bir koşucu değilim. Interval ve tempo antrenmanlarında elimden geleni yapsam da amacım tempoyu arttırmak yerine tükenmeden ve sakatlamamdan 42 km yi bitirebilmek.

Buna göre en gerçekçisinden başlayarak yarış öncesi kendime maraton hedefleri koyuyorum.

1.       Hiç yürümeden maratonu tamamlamak

2.       4.11.00 de bitirebilmek (@ 6.00nin çok az altında)

3.       First programının 5k yarış hızıma bakarak öngördüğü surede (4.04.54) bitirebilmek (@ 5.48)

4.       4 saatin bir kac saniye de olsa altında biterse ne ala (@5.41 ki antrenmanlara bakarak bu imkansız görünüyor)

İlk iki 30km denemem sakatlığıma denk gelmişti. Bu yüzden bol ağrılı ilk iki koşum gerçek performansım hakkında bir bilgi vermiyor bana. Mart ayında ki yarış için hazırlanmaya Kasım başında başlıyorum.  4. Hafta ilk 32k antrenmanını veriyor. Yalnız koşuyorum, daha 10ları yeni geçmişken 30u tamamlamak gözümde büyüyor, 23km lerden sonra neden koşuğuma bir anlam veremiyorum, 8km de bir verdiğim su molalarından sonra tekrar koşuya başlamak giderek zorlaşıyor, her moladan sonra ağrılar daha da belirginleşiyor, yoruluyorum, çok da sıkılıyorum. Sabah koşusu için bostanlı sahiline doluşanlar öğle yemeği için evlerine gidiyorlar, ben hala koşuyorum.

Bir hafta sonra ki 29k antrenmanında 3 kişi olacağız. Bir gün önce Handan ‘yağmur yağması benim için sorun değil’ diye mesaj atıyor. Benim için de sorun olmaz diyorum. Sanki geçmişim yağmur altında yapılan antrenmanlarla doluymuş gibi. Yalnız olmayacağım ve 3km az koşacağım için bu koşu öncekinden daha kolay olur sanıyorum. Olmuyor, yarıladık sanırken daha 8. km de olduğumuzu fark ediyorum.  Gecen haftadan kalma öksürme hali beni çok zorluyor. Öksürüğün şiddeti midemi bulandırıyor. yine de koşamıyor olmamın sebebinin göğsümdeki hırıltı değil de performans düşüklüğü olduğunu biliyorum.  Çok kalın giyinmişim, terliyorum, yanımda su yok, Handan'ın suyunu kullanıyorum ama yetmiyor. Bir kez daha bu is için yaratılmadığımı düşünüyorum. 18.km de rüzgâra karsı koşarken bırakıyorum. 35C sıcaklıkta koşup terlemeden eve varabilme yeteneğine sahipken üzerimde ki kıyafetlerde tek bir kuru bölge yok. Termal içlik, polar sweatshirt ve yağmurluğumla 16Cde koşmaya değil de kutuplarda keşfe çıkıyor gibiyim.

iki hafta sonra ikinci 32k antrenmanıma başlayalı 1 km olmuşken biri geliyor koşarak yanıma. Koşu sohbeti bellidir, yanına geldiğin kişiye ne kadar koşacağını ya da nereye kadar gideceğini, nerden döneceğini sorarsın. O bu gereksiz sohbeti atlıyor:

—merhaba

—merhaba

—tuzlaya var mısın?

—hı?

Sasalı'ya beraber koşarken dailymile dan tanıştığımızı fark ediyoruz. 1 km fazla koşmam için motive ediyor beni  Ferda. Bu en rahat yaptığım uzun mesafe oluyor.

Artık uzun koşuların her şeyden önce zihinsel olduğunu biliyorum. Uzun mesafe tecrübem arttıkça her biri bir öncekinden daha kolay olacak sanırken, koşuyu tamamlayabilecek miyim diye başladığım her koşu zor bitiyor. Halbuki şu ana kadar yaptığım antrenmanlardan 30k ve üzerinin her şekilde çıkacağını zaten biliyorum. Bundan sonra tek yapmam gereken sürenin uzunluğuna, yorgunluğa ve acıya kendimi hazırlamak, doğru kıyafeti ve doğru gıdayı seçebilmek.

Nasıl giyinmem ve koşu öncesi ne yemem gerektiğini öğrenmek için bana 4 adet 30 ve üzeri km gerekiyormuş. Artık koşuya sırf adı kış diye sarıp sarmalanıp çıkmıyorum. 6C ye kadar t-shirt ve rüzgârlık yetiyor, daha soğuklar için t-shirt yerine ince bir termal giyiyorum, hava rüzgârlı ise boyunluk ve eldiven de alıyorum. Dışarıda koşma deneyimleri arttıkça bu katların daha da azalacağını umuyorum çünkü İngiltere deneyimlerim bana 3C de bile şortlu koşulabileceğini gösterdi.

Peki ne yiyorum? Koşuya aç başlarsam 2. saatin sonuna geldiğimde acıkıyorum, jeller enerji veriyor mu bilmiyorum ama doygunluk hissi yaratmıyor. Koşu sonuna kadar hep aç olduğumu düşünmek, koşuyu tamamlamaktan ziyade eve gidip yemek yeme isteği uyandırıyor bende. Zihinsel savaşa böylelikle yenik düşmüş oluyorum. Kahvaltıda makarnaya henüz alışamadım. Özellikle akşam yemeden yatmışsam bir dilim reçelli ekmek bana yetmiyor, daha koşuya başlamadan acıkmış oluyorum. Bir dilimden fazla yiyecek olursam tatlı, koşu sırasında midemi bulandırıyor. Şimdilik az peynirli küçük bir tostu tercih ediyorum ama peynir tuzluysa koşarken çok sık susamama neden oluyor. Kuru kayısı, kuru incir, kuru üzüm, fındık vb gıdalar da koşu öncesi çok tercih edilir olmasına rağmen beni psikolojik olarak doyurmaya yetmiyor. Bu tür şeylerden bir avuç alıp koşuya çıktığım zaman beynim sürekli yemek ne zaman gelecek diye soruyor. Ben bunların ana yemek olduğuna ve işe yarayacağına beynimi ikna edinceye kadar bir süre daha sabahları az peynirli tost yenecek gibi görünüyor.

Şimdilik uzun koşular için neye ihtiyacım olduğunu biliyorum: mümkünse bir koşu arkadaşı, mümkün değilse mutlaka müzik, çok dolu olmayan bir mide, üşümemeye yetecek kadar hafif kıyafetler, koşuyu tamamlayacağına inanan bir beyin.

Koşu programları özellikle ilk kez maraton koşacaklar için en uzun antrenman mesafesini 32km ile sınırlıyor. Yeterince 32km tecrübesine ulaşan sporcunun 42 km yi yarış zamanı rahatlıkla tamamlayabileceği, hatta koyduğu hedefe bile ulaşabileceği varsayılıyor. Bu aşamada beni tek düşündüren su içmek için antrenman boyunca 3 ya da 4 kere duruyor olmam. Bu sırada vücut 20-30sn de olsa dinleniyor ve ben bu dinlenmelere vücudumu alıştırmış olmaktan korkuyorum. Ya yarış sırasında her saat başı vücudum "beni dinlendir" diye bağrınırsa? Bu maraton hiç durmadan bitebilecek mi?